Chronische ontstekingsziekten

Bij chronische ontstekingsziekten kun je denken aan o.a. reumatoïde artritis, artrose, acné, fibromyalgie, peesschedeontsteking, colitis ulcerosa, ziekte van Crohn, diabetes, vetzucht of obesitas, myalgische encefalomyelitis of ME, hart- en vaatziekten en multiple sclerose of MS. Bij deze ziektebeelden is vaak veel verbetering te bereiken met orthomoleculaire therapie, zoals deze bij POMG wordt toegepast. 

Sommige ontstekingsziekten zijn acuut ofwel je krijgt er vrij plotseling last van. Denk aan b.v. griep, acute blaasontsteking, acute longontsteking, acute blindedarmontsteking, allergische reactie, verbranding door de zon, insectenbeet of een acute tennisarm na geforceerde inspanning. Normaal gesproken zijn bij deze acute ontstekingen lokale symptomen aanwezig, pijn, zwelling en roodheid. Soms horen er kortdurend algemene symptomen bij, zoals b.v. koorts, verminderde eetlust, vermoeidheid, spierpijn en diarree. Als ons immuunsysteem optimaal werkt, dan kan het lichaam deze acute ontstekingen zelf in 3 tot 7 dagen oplossen.

De meeste moderne ontstekingsziekten betreffen echter geen acute ontstekingen meer. De ontstekingen zijn chronisch geworden. Ze zijn er al te lang en het immuunsysteem heeft het niet op kunnen lossen. Ook niet met hulp van bv. antibiotica. Als ontstekingen gedurende meer dan 42 dagen aanwezig zijn, worden ze chronisch genoemd. Denk aan bv. spastische darm, prikkelbare darm syndroom (PDS), een froozen shoulder, een persistente Lyme Borreliose, hooikoorts, astma of de ziekte van Alzheimer. Bij chronische ontstekingsziekten is het immuunsysteem vaak constant een beetje actief zonder dat dit makkelijk met bloedonderzoek is aan te tonen. Het immuunsysteem inactiveert daarbij andere systemen in het lichaam om zelf langer actief te kunnen blijven. 

Als je een constant actief immuunsysteem hebt, dan worden steeds meer lichaamsfuncties ondermijnd door het tekort aan energie. Je raakt vermoeid, je spiermassa neemt af, je wordt dikker of juist mager, je krijgt negatieve gedachten, je hebt niet zo’n zin meer om te bewegen of wordt juist hyperactief, je kunt je rust niet meer vinden, je spijsvertering doet het niet altijd zo goed meer, je krijgt wat haaruitval, je slaapt wat minder goed, je raakt snel geïrriteerd, je raakt hormonaal uit evenwicht, zwangerschap lukt niet etc.

Het immuunsysteem kan daarbij uiteindelijk ook verminderd actief of juist hyperactief worden. Als het immuunsysteem verminderd actief wordt, dan mist het energie om nog iets te kunnen doen. Je krijgt dan snel last van infecties en die duren vaak lang. Als het immuunsysteem hyperactief wordt, dan kan het zo actief worden dat het ook lichaamseigen cellen gaat aanvallen. Dan is er sprake van een auto-immuunziekte. Je kunt daarbij denken aan bv. reumatoïde artritis (gewrichten), ziekte van Hashimoto en de ziekte van Graves (schildklier), ziekte van Sjögren (vochtafscheidende klieren) en colitis ulcerosa (darmen).

Bij auto-immuunziektes moet de kanttekening gemaakt worden dat het vaak moeilijk te bepalen is wat het immuunsysteem werkelijk aan het doen is. Is het werkelijk lichaamseigen cellen aan het vernietigen of is het bezig om bacteriën of virussen te vernietigen die zich verstopt hebben in lichaamseigen weefsel? Bij het laatste zou het kunnen zijn dat het immuunsysteem dan geprogrammeerd is geraakt op het vernietigen van bepaalde lichaamseigen cellen, omdat daar een vijand aanwezig is.